Het is de eerste week van de zomervakantie. Mijn oudste zoon mocht een paar dagen mee kamperen met zijn tante op grasveld bij een boerderij. Helemaal leuk! Hij heeft het geweldig naar zijn zin gehad en ligt moe op de bank om een beetje bij te komen. Aan het eind van de middag moeten we met de hele familie naar de tandarts. Een beetje onhandig gepland van mij, maar de oudste is zoveel uit logeren, dat ik geen andere mogelijkheid zag om een afspraak te maken. Hij klaagt dat hij de tandarts niet kent en geen zin heeft. Ik leg hem rustig uit dat de tandarts gaat kijken naar hoe mooi zijn tanden zijn, en misschien wel kan zien of er binnenkort een wiebeltand komt. Ineens komt er een twinkel in zijn oog. ‘Ik wil graag een wiebeltand’, zegt hij. Ik doe alsof ik de tandarts ben en naar zijn tanden kijk, zodat hij alvast een idee heeft van wat hem te wachten staat. In het rollenspel raak ik zijn tanden aan, en het lijkt wel alsof zijn onderste tanden wiebelen. Begint hij nu al met wisselen?
Het is nogal wat Op de sportschool geef ik veel les aan kleuters en onderbouw. Aan het begin van de les groeten we netjes voor elkaar. Vaak is er op dat moment een kindje wat iets heel dringend moet vertellen. Je ziet het al aan de vinger die zo hoog mogelijk in de lucht gehouden wordt en een gezichtje dat eigenlijk niet langer wil wachten, maar het uit wil schreeuwen. ‘Juf, mijn tand is er uit!’ Ieder gat wordt vol trots getoond, aan mij, of als het kan zelfs aan de hele groep. Hier hoort meestal ook een gedetailleerd verhaal bij van hoe de tand wiebelde en wat het kind gedaan heeft om te zorgen dat de tand eruit ging. Hoe spectaculairder hoe beter. Ik wil ook zo graag een wiebeltand! Vorig jaar had een jongen uit de klas van mijn zoon ineens zijn tand eruit, terwijl ze met de hele klas in de kring zaten. Dit heeft een diepe indruk op hem gemaakt. Hij heeft het er wel weken over gehad. ‘Mama, ik wil ook zo graag een wiebeltand!’ ‘Wat moet ik doen om ook een wiebeltand te krijgen?’ Iedere dag voor het slapen gaan, voelde hij driftig aan iedere tand om te kijken of hij niet een beetje wilde wiebelen. Als dan bleek dat alles nog vast zat, moest hij huilen en was hij even flink verdrietig. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat wiebeltanden meestal pas komen als kindjes zes of zeven jaar zijn, dus hij echt nog even geduld moest hebbe. Uiteindelijk heeft hij dit geaccepteerd, maar wel met de kanttekening dat hij al bijna zes is, dus dat het nu toch echt niet meer lang kan duren. En nu, eigenlijk heel onverwacht, wiebelen zijn ondertanden! Bij de tandarts Opgewekt ging hij mee naar de tandarts. Hij was gelijk aan de beurt en ging vol trots liggen in de tandartsstoel. De tandarts heeft al zijn tanden geteld en goed bekeken. Hij heeft geen gaatjes en hij krijgt complimenten dat alles er goed uitziet. Gelukkig! Ze wiebelt nog even aan zijn onderste tanden en vraagt met een bezorgde blik hoe oud hij is. Ze mompelt dat het wel wat vroeg is, maar dat er twee tanden loszitten. Hij mag een cadeautje uitzoeken en loopt terug naar de wachtkamer. Het lijkt wel alsof hij ineens een heel stuk groter is. Hij heeft nu officieel twee wiebeltanden!
Op vakantie We zijn met het gezin aan het kamperen. Tussen alle nieuwe indrukken zijn de wiebeltanden even iets minder belangrijk geworden. Hij vindt het gewiebel een vervelend gevoel, maar hij wil wel graag dat hij eruit gaat, dus iedere dag in de ochtend en avond gaat mijn zoon even zitten om aan zijn tand te wiebelen. Verder doet hij er niets mee. Op dag zitten we een broodje te eten voor de tent. Mijn zoon zegt met tranen in zijn ogen dat hij het wiebelen zo’n pijn doet. Hij klaagt niet zo snel over pijn, dus bezorgd kijken we in zijn mond. Een van de wiebeltanden zit al flink los en het bloedt een beetje. Hij is er helemaal klaar mee. Zo kan hij niet eten en het doet pijn. Hij friemelt net zo lang totdat hij zijn nagels eronder krijgt en trekt hem er ineens uit. Zijn tand is eruit! Vol trots lacht hij met een gat tussen zijn ondertanden. Hij is dolgelukkig en vertelt het aan iedereen die het maar horen wil. Zijn tand is eruit! En hij heeft het zelf gedaan! Iedere keer voelt hij aan het gat. Misschien om te wennen, of misschien wel om te voelen of het echt zo is. Het is ineens een heel ander gezicht, en wat is hij er trots op. Wat een mooi moment! We doen de tand in een buisje en bergen hem veilig op, zodat we hem niet kwijt kunnen raken. De tandenfee We hadden bedacht om de tand, als we weer thuis zijn, onder zijn kussen te leggen voor de tandenfee. Overdag leek dat een goed idee, maar ’s avonds kan hij niet slapen. De tand moet toch echt nu onder zijn kussen. In het donker zoeken we de tand op en leggen we hem onder zijn kussen. Nu kan hij met een gerust hart slapen. De volgende ochtend is hij al vroeg wakker. Hij kijkt onder zijn kussen, en er ligt een munt De tandenfee is geweest, helemaal naar vakantie! Mijn zoon probeert de munt open te maken en op te eten, maar dat lukt niet. Hij is diep teleurgesteld. In het wakker worden proberen we erachter te komen wat er aan de hand is. Na een tijdje blijkt dat hij een aflevering van Peppa Pig gezien heeft waar haar tand eruit gaat. De volgende ochtend krijgt ze een chocolademunt onder haar kussen. Noah heeft geen chocolade munt, maar een van metaal. Dus er is iets niet goed gegaan. Hij begrijpt er niets van. Toen we eenmaal wakker waren zijn we even gaan zitten om hem uit te leggen hoe het allemaal werkt. Hij is ervan overtuigd dat de tandenfee een munt geeft en je tand meeneemt. Tot zover klopt alles. We hebben hem uitgelegd dat het op vakantie lekker warm is, zodat hij fijn buiten kan spelen en kan zwemmen. Als de tandenfee een chocolademunt zou brengen, dan zou het hele bed onder de gesmolten chocola zitten. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik probeer hem uit te leggen dat je voor een echte munt dingen kunt kopen die je zelf uit kunt zoeken. Hij zegt wel dat hij het snapt, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij nog geen idee heeft. Van de week gaan we maar eens kijken of het lukt om de munt te ruilen voor een ijsje of een mooie schep. Kleine jongens worden groot Na een goede nacht slaap lijkt mijn zoon weer helemaal de oude. Kennelijk geeft het rust als je je geen zorgen hoeft te maken om een tandenfee. Hij lijkt ook al helemaal gewend aan de nieuwe situatie in zijn mond. Hij gaat nog steeds iedere ochtend en avond even zitten om te wiebelen, alleen nu aan zijn andere wiebeltand. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ook die eruit is, en het gat in zijn mond nog groter wordt. Zijn gezicht lijkt door het gat een stuk ouder. Ineens is hij een grote jongen die al grote-mensen-tanden krijgt. Kleine jongens worden groot. Voor mij gaat het allemaal erg snel, maar voor mijn zoon kan het niet snel genoeg gaan.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.
Comments