Weerbaarheid is een lastig iets. Sommige mensen zijn van nature erg weerbaar. Anderen minder. En het is niet altijd goed te achterhalen hoe dat komt.
Het is wel erg prettig in het leven als je stevig in je schoenen staat en je jezelf goed kunt redden in verschillende situaties. Alleen, hoe wordt je nu weerbaarder?
Een snelle zoektocht op Google geeft legio aan trainingsmogelijkheden. Maar heeft dit zin? En wat doet training van reguliere vecht- of verdedigingssport voor de weerbaarheid?
Waarom gaan mensen op een verdedigingssport? Mensen gaan om verschillende redenen op een verdedigingssport. De meeste vinden het gewoon erg leuk om te doen. Het is erg fijn om je aandacht op het bewegen te richten en om jezelf steeds te verbeteren.
Daarnaast leer je om snel te beslissen, in het moment te zijn en te leren vertrouwen op je eigen kunnen. Verdedigingssporten zoals Judo, Ju-Jutsu en Aikido leren je om problemen op te lossen en om te gaan met tegengesteld belang.
Kinderen krijgen soms het advies vanuit school of andere instelling om een vechtsport te gaan doen om fysiek sterker te worden. En om hun balans en motoriek te verbeteren.
Ook weerbaarder worden is een belangrijke reden om aan een verdedigingssport te gaan doen. Dat kan preventief zijn, maar ook als kinderen gepest worden of als iemand iets vervelends heeft meegemaakt.
Belangrijke stappen in weerbaarheidstraining Weerbaarder worden is een lastig proces. Om weerbaarder te worden, moet je je eigen comfortzone vergroten en continu je eigen grenzen opzoeken en verleggen. Dat is confronterend en moeilijk.
Je bent de hele tijd aan het werk op het punt waar je het eigenlijk ongemakkelijk vindt. Je kunt het vergelijken met iemand die hoogtevrees heeft en dan ineens op een doorzichtige steiger moet gaan werken. Leuk is anders en goede begeleiding is hier essentieel. Weerbaar worden is bij het trainen van een verdedigingssport een belangrijk onderdeel, maar niet het enige doel. Daarom ligt er iets minder nadruk op de weerbaarheid en is de training minder confronterend. Voor sommige mensen is dit heel prettig.
Om weerbaarder te worden door het trainen van een verdedigingssport moeten een aantal stappen doorlopen worden.
Allereerst moet iemand zich op z'n gemak voelen in de les. Iemand moet het vertrouwen krijgen dat hij of zij ertoe doet en er mag zijn. Door het trainen van technieken groeit de eigen vaardigheid en wordt iemand steeds handiger, sterker en sneller. Dingen lukken en je kunt dingen die je eerst niet kon. Daardoor groeit het zelfvertrouwen.
Nu kun je je eigen grenzen gaan verkennen en deze stukje bij beetje oprekken. Als je bewust bent van je eigen grenzen, heb je ook eerder in de gaten als iemand over jouw grenzen heen gaat. Je ontwikkelt een gevoel voor respectvol omgaan met elkaar en durft dat ook van anderen te eisen. Eventueel kun je mensen er ook op aanspreken als het niet goed gaat. Aangeboren vs aangeleerd Mijn jongste zoon doet al deze dingen van nature. Misschien komt het doordat hij de jongste is, misschien zit het in zijn karakter, maar het kan ook een combinatie van beide zijn. Ik hoor van veel moeders om me heen dat het oudste kind relatief rustig, zelfstandig en behulpzaam is, terwijl het jongste kind alle kanten op stuitert en bang lijkt om iets te kort te komen. Bij ons thuis is dat niet anders. Het lijkt alsof mijn jongste zoon de hele dag klaar staat om overal voor te vechten, zodat hij zeker weet dat hij genoeg aandacht krijgt, dat hij evenveel lekkers krijgt en met hetzelfde speelgoed mag spelen als zijn broer.
Zijn broer heeft dat helemaal niet. Als hij aan het eten is en je vraagt of hij nog wil meer wil, dan antwoordt hij beleefd: 'Nee bedankt, ik heb nog.' Hij heeft het volste vertrouwen dat er genoeg is en dat hij niets te kort komt. Zijn broertje hamstert het liefst eerst zoveel mogelijk. En kijkt daarna pas hoeveel hij daadwerkelijk wil eten. Natuurlijk probeer je als ouder om dit in goede banen te leiden, maar het verschil tussen de jongens vind ik opmerkelijk. Qua weerbaarheid ben ik ervan overtuigd dat de jongste zich wel red. Hij gaat op zijn doel af en alles wat in de weg staat beukt hij omver. De juf op het kinderdagverblijf zei heel beleefd: 'Nou, hij laat zich de kaas niet van het brood eten.'
De oudste is rustiger en zachtaardiger van karakter. We hebben een aantal keer meegemaakt in de speeltuin dat een kindje schreeuwt dat hij aan de kant moet, omdat het naar de zin van de schreeuwer niet snel genoeg gaat. Ik heb regelmatig gezien dat mijn zoon dan maar even een stapje opzij zet, en vervolgens verbaasd om zich heen kijkt waarom dat nou allemaal nodig was.
In eerste instantie luistert hij dus naar de schreeuwer en laat hij zich makkelijk aan de kant zetten. Niet heel erg weerbaar. We hebben hier veel met hem over gesproken, maar op zo'n speeltoestel staat hij er toch alleen voor. Ik kan natuurlijk als ouder wel het toestel inklimmen en het schreeuwkindje vermanend toespreken, maar ik denk dat ik mijn zoon daar weinig goeds mee doe. Iedere keer als zoiets zich voordoet, praten we er met hem over, maar het blijft voor hem toch erg moeilijk om in het moment te reageren en voor zichzelf op te komen als het onverwachts nodig is. Op tuimelbudo Persoonlijk denk ik dat het voor veel kinderen goed is om een periode in hun leven op een verdedigingssport te zitten. Ze leren nuttige vaardigheden zoals valbreken, een goede balans, motorische vaardigheid, hand-oog coördinatie, kijken en nadoen, samen met een ander kind trainen en omgaan met tegengesteld belang. Allemaal vaardigheden die bijdragen aan het vergroten van de weerbaarheid. En daarnaast is het nog leuk om te doen ook. Ik was zelf erg blij toen mijn oudste zoon oud genoeg was om mee te mogen doen in de lessen. Hij zit op Tuimelbudo. Dat zijn dynamische lessen waarin de basistechnieken uit het judo getraind worden, aangevuld met oefeningen voor zelfverdediging.
Eerst had hij er veel plezier in, maar op een gegeven moment had hij een periode waarin hij niet meer naar de lessen wilde gaan. Geen idee waarom. We hebben hem niet te veel onder druk gezet, maar we zijn wel door blijven vragen wat het probleem was. Op een gegeven moment was het hoge woord eruit. Hij had mij een keer in een andere les horen zeggen dat de kinderen in die les een ander vriendje op moesten zoeken. Hij had geen judovriendje (dacht hij), en dus dacht hij dat hij niet meer in de les mocht komen. Mooi, kleuterlogica.
Sinds dat misverstand uit de wereld is, gaat hij weer met veel plezier. Het is echt genieten om mijn zoon iedere week sterker en handiger te zien worden. Hij helpt nieuwe kindjes die het spannend vinden en kan goed voordoen. Daarnaast heeft hij nu best veel judovriendjes waar hij in de les graag mee traint.
Oefenen werkt! Laatst waren we in een wat grotere speeltuin. Mijn oudste zoon was via het uitgebreide klimparcours bij de glijbaan uitgekomen. Er zat een kindje voor hem, dus hij wachtte even rustig tot hij kon glijden.
De jongen achter hem was hier helemaal niet blij mee. Hij was een stuk groter dan mijn zoon en riep dat hij aan de kant moest. Hij probeerde hem zelfs opzij te duwen. Mijn zoon maakte zich breed en riep heel beslist: 'NEE, ik was eerst!' Hij bleef het geduw trotseren, totdat hij kon glijden. Het vervelende kindje gleed direct achter hem en trapte steeds in zijn rug. Mijn zoon keek geërgerd naar de pestkop, maar bleef gewoon rustig glijden en herhaalde nog even dat hij toch echt eerst ging. Hij kwam gewoon voor zichzelf op, terwijl het een vervelende situatie was!
Dit had hij een jaar eerder nooit gedurfd. Ik ben zo onbeschrijfelijk trots op hem! Ik heb hem bij de glijbaan opgewacht, verteld wat ik gezien heb en uitgelegd dat ik heel erg trots op hem ben. Na een stevige knuffel ging mijn zoon weer lekker verder spelen en heeft hij geen last meer gehad van die andere jongen. Daarna zijn we lekker een ijsje gaan eten! Weerbaarder worden is niet makkelijk of iets wat je zomaar doet, maar door gericht te trainen kun je wel veel zelfverzekerder en weerbaarder worden. En daar heb je voordeel van. Het trainen van een vechtsport of speciale weerbaarheidstraining is volgens mij erg zinvol om weerbaarder te worden. Alles wat je oefent gaat namelijk steeds makkelijker en wordt je steeds beter in. Ik ben in ieder geval erg blij dat mijn zoon op tuimelbudo zit, dat hij steeds weerbaarder wordt, en met de ontwikkeling die hij doormaakt!
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.
コメント