'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg', zei mijn moeder vroeger vaak. Mijn ouders vonden het erg belangrijk dat alles normaal en vertrouwd was. Geen vreemde of onverwachte dingen, maar alles volgens een vertrouwde regelmaat. Hierdoor bleef alles binnen hun comfortzone en dat gaf mijn ouders in die tijd veel rust. Ik heb een oudere broer, een jonger broertje en zusje, dus die rust was misschien ook wel hard nodig in het hectische gezinsleven van toen.
Mijn eigen gezinsleven is een stuk chaotischer dan zoals ik het me van vroeger bij mijn ouders thuis herinner. Zeker de afgelopen maanden was er ineens niets meer gewoon. Het dagelijks leven stond op zijn kop vanwege de corona-pandemie en de bijbehorende maatregelen. Ineens moesten we massaal uit onze comfortzone, en dat valt niet mee.
Nieuwe dingen
Sommige mensen vinden het leuk om nieuwe dingen uit te proberen, maar de meeste vinden dat best spannend. Grote veranderingen zoals een nieuwe school of een nieuw huis kunnen veel stress geven, maar ook kleinere veranderingen zoals een nieuwe juf op school, een nieuwe sportactiviteit of spelen met een onbekend kindje kunnen stressvol zijn. Er zijn kinderen die alles gewoon doen en dat ook leuk vinden, maar er zijn ook kinderen die het erg lastig vinden om met veranderingen om te gaan of iets te doen als een situatie niet aan hun verwachtingen voldoet. En die verwachtingen zijn niet noodzakelijkerwijs reëel, dus erg lastig om rekening mee te houden.
De afgelopen maanden zijn ook wij bezig geweest met nieuwe dingen. Eerder schreef ik al over het Judo op 1,5 m, buitenlessen, iedereen op afstand en lesgeven zonder fysiek contact. Dit was voor ons even omschakelen en flink buiten onze comfortzone. Het waren veel nieuwe dingen om een weg in te vinden. Zo moesten de kinderen zelf alle oefeningen voordoen, terwijl wij ze er op afstand doorheen praten. Ook de correcties in de les kunnen alleen verbaal. Ik heb nu pas gemerkt dat ik kinderen heel vaak fysiek recht zet, bijvoorbeeld door een been op de goede plaats te zetten, of een hand net andersom te draaien. Gelukkig kun je als volwassene de situatie en noodzaak voor verandering wat makkelijker begrijpen dan als kind.
Voor kinderen is het ook spannend als ze ergens een tijdje niet geweest zijn. Het is dan weer nieuw. Ook doorgaan naar een andere groep of als dingen anders zijn dan normaal, zoals de buitenlessen blijven spannend. De kinderen hebben tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen en ik probeer daar zo goed mogelijk bij te helpen. Als kinderen een reële verwachting van de les en hun eigen kunnen hebben, dan valt het eigenlijk altijd ontzettend mee. Maar het is erg lastig om reële verwachtingen te hebben. Soms hebben ze de oefeningen in hun hoofd erg complex gemaakt, of de andere kindjes erg sterk en groot, waardoor ze onterecht denken dat hen het misschien niet lukt. Vaak vergeten de kinderen dan dat zijzelf ook handig en groot geworden zijn. Het is erg leuk om ze daar op te wijzen en dat langzaam te zien landen. Zo komt er ook vaak veel goeds en groei uit nieuwe en onverwachte situaties.
Het probleem oplossen
Bij sommige kinderen werkt het om stapje voor stapje uit te leggen wat er gaat gebeuren. Op die manier krijgen ze een beetje grip op de situatie en wordt het minder spannend. Als dat niet werkt, probeer ik door te vragen er achter te komen wat het voor het kind zo spannend maakt. Als het kind dit kan te uiten dan kunnen we vaak samen een oplossing verzinnen. Zo zijn er regelmatig kleuters die bang zijn om een koprol te maken. We richten dan de eerstvolgende lessen zodanig in dat er geen koprol gemaakt hoeft te worden, maar alleen omvallen en afslaan. Als het kind weer vertrouwen heeft in het eigen kunnen, dan durven ze ineens weer dingen te proberen. Soms doen ze dan ineens uit zichzelf een koprol, of met een beetje hulp. Het probleem is dan opgelost.
Er was ook een keer een kindje die niet met vreemde kinderen durfde te trainen. Hier ontkom je niet aan in de lessen, maar het was voor hem erg lastig. We hadden hem voor de les voorgesteld aan de groep, zodat iedereen zijn naam wist, maar dit werkte voor hem niet. Door voor iedere oefening het kindje met wie hij was aan hem voor te stellen, waren er voor hem geen vreemde kinderen meer in de les en durfde hij wel. Voor hem was het probleem hiermee opgelost.
Er zijn ook kinderen waar moeilijk te achterhalen is waar het probleem zit. Het is dan een combinatie van verschillende factoren, of het kind heeft even tijd nodig om te wennen. Gelukkig hebben we die tijd. We proberen dan stap voor stap uit te stippelen wat er gaat gebeuren en met het kind af te spreken wat hij of zij de volgende keer gaat doen, zoals bijvoorbeeld gelijk vanaf het begin van de les meedoen of een oefening met een bepaald kindje doen. Het kan zijn dat de situatie in de volgende les beter te behappen is. In ieder geval heeft het kind op deze manier het gevoel dat hij controle over de situatie heeft, en dat is goed voor het zelfvertrouwen.
Uit mijn comfortzone
Ook ik heb een comfortzone. Zo houd ik bijvoorbeeld niet van zand, zout water en drukte. Daarnaast wordt ik erg moe van wind en vind ik zwemwater in de buurt van mijn twee kinderen zonder zwemdiploma erg stressvol. Ik ga dus niet erg graag naar het strand. Nu is het warm zomerweer en we wonen niet ver van het strand. Mijn kinderen vinden spelen met water en zand geweldig en mijn zusje, een echt strandmens, vroeg of we gezellig meegingen naar het strand. Hmm, ik stond niet te springen, maar misschien wel een goed moment voor mij om eens buiten mijn comfortzone te treden.
Het was woensdagmiddag, iets van 30 graden en zonnig. Ik heb handdoeken, speelgoed, eten, drinken en zonnebrand ingepakt. Ik kan niks anders bedenken wat je nodig hebt, dus het moet maar zo. Parkeren is echt een drama bij het strand, dus met drie tassen aan het stuur, mijn jongste zoon achterop en de oudste op zijn eigen fiets ernaast gingen we op de fiets naar het strand. Het is vijf km, maar met kleuterbenen op een 15 inch fietsje is dat best een eind. Gelukkig deed hij het heel erg goed en hielden ook de andere mensen op het fietspad rekening met ons. Na zo'n 40 minuten fietsen kwamen we aan bij de fietsenstalling bij het strand en moesten we even wachten op mijn zusje. Na zo'n 35 keer vragen 'Waar blijft ze nou?' en 'Wanneer gaan we nou naar het strand?' stond hun lievelingstante ineens achter ons. Dat hadden de jongens niet verwacht en ze waren helemaal blij. Er werd gezellig gekletst en de klim over het duin kon beginnen. Voor volwassenen is het een heuveltje en daarna nog een stukje over het strand, maar voor kleine kinderen is het een hele onderneming. Met knalrode wangen van de inspanning hebben ze het wel zelf volbracht. Tegen de tijd dat we een plekje hebben gevonden zijn de jongens helemaal door het dolle heen. 'Mogen we met zand spelen?', 'Mogen we in de zee?', 'Hoera, we mogen in de zee!'. Ik moet toegeven dat het een heerlijke middag was en dat ik het erg naar mijn zin gehad hebt. De jongens hebben echt genoten, dus wie weet gaan we binnenkort nog wel een keer.
Onverwachte wending
Mijn oudste zoon is al weken bezig met het leren over verschillende zeedieren. Op het strand hebben we verschillende schelpen bekeken en in de zee zwommen enkele kwallen. We hebben twee verschillende soorten gezien en hij heeft er een tijdje gebiologeerd naar staan kijken. Ook ging hij met zijn onderzeeboot op onderzoek uit, totdat hij ineens heel hard, 'Au, iets prikt mij!' riep. Naast zijn been zwom een kwal en die had met één van zijn tentakels zijn been geraakt. Dat deed flink pijn! Hij had wel geleerd van de filmpjes van de Octanauts dat contact met een kwal pijn kon doen, maar nu begreep hij heel goed waarom ze dat zeggen. Hij was er best van onder de indruk. Ik had erg met hem te doen, maar als ik dramatisch doe, dan wordt de pijn bij hem alleen maar erger, dus ik heb hem geprezen dat hij heel erg stoer was om een echte kwal aan te raken. Ik denk dat hij het zich nog lang blijft herinneren. Zo kwam er toch een onverwacht wending aan een rustig uitje naar het strand.
Gewoon doen
Gisteravond was de voorlopig laatste corona-persconferentie met goed nieuws voor de sportschool. Vanaf 1 juli komen alle beperkingen tijdens de sportlessen te vervallen. We kunnen weer gewoon gaan doen! Dat is lang geleden! Dat betekent dat we weer naar binnen mogen, dat we niet meer ieder half uur de weersverwachting hoeven te checken en dat we geen ruzie meer hebben met het zonne- en regenscherm. Ook mogen de volwassenen weer gewoon met contact trainen en mogen we in alle lessen weer gewoon voordoen. Heerlijk! Er zijn nog steeds aan aantal maatregelen van kracht, maar op de mat mag er weer een hoop en gaan we een grote stap terug naar het vertrouwde normaal.
Ontwikkelen en genieten
Hoewel het erg goed is om nieuwe dingen te ontdekken, jezelf te blijven ontwikkelen en je comfortzone te vergroten, is het ook wel erg fijn als dingen gaan zoals je gewend bent. De alledaagse routine geeft voor veel mensen structuur, rust en houvast. Zeker nu dat een tijdje niet vanzelfsprekend is gebleken, is het misschien wel erg mooi om even extra stil te staan bij en te genieten van alles wat er wel weer kan. En als het dagelijks leven weer grotendeels normaal is, hebben we misschien genoeg houvast om op kleine schaal nieuwe dingen te gaan doen en uit onze comfortzone te komen. Gewoon doen!
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.
Comments