Hallo, ik ben Esther. Mama, judojuf en ondernemer. En nu ook blogger.
Ik woon samen met mijn vriend Sam, en onze zoons Noah en Aiden in Poeldijk (ZH). Samen hebben we een gezellige sportschool voor verdedigingssporten in de regio Voorschoten. We geven daar trainingen voor kinderen en volwassenen.
Ik heb een heel groot deel van mijn leven besteed aan het leren van diverse verdedigingssporten, maar de meeste mensen onthouden me als de juf van de judo met die twee kindjes, oftewel de Judomama.
In mijn leven lopen werk en privé volledig - en compleet chaotisch - door elkaar heen. In dit blog vertel ik dagelijkse dingen en anekdotes uit mijn leven als moeder, judojfu en ondernemer.
Opleiding en sporten Toen ik 14 jaar was, volgde ik mijn eerste les aikido. Niet omdat het mijn passie was, of omdat ik dit heel erg graag wilde, maar omdat mijn vriendinnetje van school daar op ging en vond dat ik mee moest. Na een paar maanden trainen kwam het belangrijke moment: we mochten examen doen voor de gele band. Eindelijk beginner-af. Daarna stopte mijn vriendinnetje met aikido. Ze ging eraf. Terwijl aikido voor mij juist het allerleukste was wat ik ooit gedaan had. Ik wilde er nog lang niet af. Dus ik bleef. Een bepalend moment in mijn leven, waarvan ik op dat moment helemaal niet in de gaten had dat het zo belangrijk was. Ik keek uit naar iedere training en droomde stiekem dat ik ooit net zo goed zou worden als mijn leraar. Na de middelbare school ging ik Aardwetenschappen studeren in Utrecht. Daar heb ik Sam ontmoet. Na de studie volgde promotieonderzoek gedaan in de materiaalkunde/geologie en tegelijkertijd een verdieping en verbreding in de krijgskunsten. Aikido, ju-jutsu, kobudo (traditioneel zwaardvechten), judo, kickboksen en grappling. Ik trainde zoveel en zo vaak mogelijk. Na vier jaar onderzoek (zonder proefschrift) kon ik als materiaaltechnoloog bij BAM in Gouda aan het werk. En bleek mijn ambitie in de krijgskunsten groter dan die in het bedrijfsleven.
Start eigen bedrijf In 2010 was het tijd. Tijd om een eigen club te starten: Budocentrum Junansei. In eerste instantie was dat één avond in de week naast mijn 'gewone' baan voor volwassenen. Al snel kwam het idee om iets voor kinderen te gaan doen. Oudere kinderen leek een goed idee, vanaf een jaar of 9. Maar die hadden hele leuke broertjes en zusjes van 6, en die hadden, ook hele leuke, nog jongere broertjes en zusjes. Het eind was zoek. De lessen liepen goed en de kinderen én wij vonden het hartstikke leuk. Op deze manier groeide onze club heel constant verder.
In 2015 werd ik moeder. Mijn oudste zoon werd geboren en mijn 'normale' leven onhoudbaar. Het moest anders. Junansei groeide en ik kon alle ballen niet langer in de lucht houden. In september 2015 ben in full-time budoka, sportschoolhouder en ondernemer geworden. In 2018 werd mijn jongste zoon geboren en is Sam ook gestopt met zijn andere werkzaamheden.
We werken nu iedere dag samen voor ons Budocentrum. We wisselen elkaar af met lesgeven en met spelen met de kinderen. Op deze manier proberen we werk en gezin te combineren.
Eigenwijs, blij en zelfverzekerd Volgens mijn moeder ben ik heel erg eigenwijs en luister ik naar niemand. Misschien heeft ze daar wel een punt, want ik voel me als eigen baas een stuk prettiger dan in loondienst.
Alles wat ik eerder heb geleerd, valt nu op zijn plaats. Ik sta positief en zelfverzekerd in het leven en ik geniet van de vrijheid van het hebben van een eigen bedrijf. Daarnaast ben ik ontzettend blij en dankbaar dat het lukt om in mijn levensonderhoud te voorzien door de dingen te doen waar ik het meest van houd.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.
Comments