In mijn werk als judojuf zie ik veel ouders die met hun kind langskomen voor een proefles. Dat is vaak heel erg spannend. Voor de ouder en voor het kind, en ik probeer ervoor te zorgen dat ze zich bij ons op hun gemak voelen. Afgelopen week had mijn zoon zijn eerste zwemles. Ineens was ik de ouder die zenuwachtig langs de kant stond te kijken of het allemaal wel goed ging.
De eerste judoles
Het is een zaterdagochtend en we hebben de judomatten klaargelegd. De eerste kindjes komen samen met papa of mama aan en beginnen enthousiast rond te rennen. In de chaos staat ook een ouder met een verlegen kleuter tegen zich aan: onze proefles is er. Het klinkt best makkelijk, vrijblijvend een keertje meedoen met een sportles om te kijken of je de activiteit, de kinderen en de juf of meester leuk vindt, maar voor de gemiddelde kleuter is het echt heel wat.
Als judojuf probeer ik de kinderen (en ouders) op het gemak te stellen door ze rustig te laten wennen. Meestal komt de kleuter snel meedoen als hij gezien heeft dat hij de oefeningen goed kan en het best wel leuk is op de mat. Soms rent een kind gelijk de mat op en gaat het proces heel snel. Soms wil een kindje eerst een les kijken en durft hij de week daarna pas gedeeltelijk mee te doen. Ik wordt er altijd erg blij van als een kind zichzelf overwonnen heeft en een les meegedaan heeft. De eerste stap is dan gezet.
De eerste zwemles
Het is zaterdagmiddag. Mijn zoon is heel erg druk. Eigenlijk is hij dit al vanaf het moment dat ik verteld heb dat hij voor het eerst naar zwemles mag. Van baby af aan houdt hij niet van water op zijn hoofd en als klein kind was regen al een probleem. Door steeds hele kleine stapje vooruit te gaan, heeft hij kunnen wennen aan het contact met water. Hij kan nu zonder probleem spelen met water, in bad en zelfs zijn haren wassen, alleen heeft hij nog wel last van gespetter. En laat dat nou precies iets zijn waar zijn kleine broertje gek op is. Vorig jaar zomer had hij besloten dat hij wilde leren zwemmen, maar ja, dan komt er wel af en toe door anderen water op je hoofd en in je gezicht.. De motivatie was groot en stapje voor stapje hebben we thuis geoefend. Er was een wachtlijst voor zwemles net toen we aan de beurt waren volgde de sluiting vanwege de coronacrisis, dus we hadden ook tijd.
Eindelijk was het tijd om naar het zwembad te gaan in zijn zwembroek en te warme onesie. Ineens was ik een proeflesmoeder. Ik had netjes alle informatie doorgelezen en de filmpjes over looproutes bekeken, maar eigenlijk had ik geen idee waar ik heen moest en hoe het allemaal zou gaan. Mijn zoon keek mij verwachtingsvol aan en ik knikte zelfverzekerd terug. Gelukkig werden we welkom geheten door de meester uit het instructiefilmpje. Omdat het de allereerste les was mocht ik kijken. De les ging beginnen en de kindjes moesten zelf in het water springen. Noah ging klaar staan en sprong in het water met veel spetters. Haar nat, gezicht nat, ik hield mijn adem in. 'Wow, die was echt mega!', riep de zwemjuf. 'Ja, echt ginormous!'riep mijn zoon lachend alsof alle paniek met water er nooit geweest was.
Vertrouwen
Als judojuf weet ik dat kinderen veel zelf kunnen, snel leren en hun ouders vaak positief kunnen verrassen. Als moeder was ik dat kennelijk even vergeten. Als judojuf is het mijn werk om de kinderen stukje bij beetje hun comfortzone te laten vergroten en ze te helpen om hun angsten te overwinnen. Hierdoor groeit het zelfvertrouwen en kunnen we het volgende stapje zetten. Ik vond het heel erg leuk om te zien dat de zwemjuf en meester dat op precies dezelfde manier deden.
Mijn zoon heeft de eerste stap gezet en hij telt alweer blij af naar de volgende les. Voor mij was het ook een goede les, want ondanks al mijn ervaring met kinderen, ben ik als het om mijn eigen kind gaat gewoon mama. En door rustig langs de kant te zitten en mij nergens mee te bemoeien kon de zwemjuf gewoon haar werk doen, waar ze toevallig megagoed in is.
Was dit leuk om te lezen? Meld je dan nu aan en ontvang nieuwe blogs, anekdotes en tips direct in je mailbox. Wel zo makkelijk.
Comments